Aslında evlendiğim ilk zamanlardan itibaren hep anneliği tatma arzusuyla doluydum, okadar hazırdım ki anneliğe hemen hamile kalıp çocuğumu doğurabilirdim, genç kızken bile annelik hayali kurardım hep. ama evlendikten sonra bir 10 ay kadar bekledik ki, çevremizdekiler eleştirmesin, ayıplamasın :) sonra içimde minicik bir kıpırtı başladı, heyecanlı bir hamilelik sürecinin ardından da oğlum Boran dünyaya geldi. okadar minik, okadar şirindi ki iyiki ona sahip olmaya karar vermişim de hamile kalmışım dedim. ilk bir-iki ay hersey güzel gecti, kolik denen olayı hiç yaşamadık şükürler olsun ki, ama 2. aydan benim için tam bir depresyon dönemi başladı. okadar hareketli, o kadar yerinde duramayan bir bebekti ki, görenler hayret ediyordu, bu kadarcık çocuk nasıl böyle hareketli olur diye, onu kucagımda gezdirmekten, oyalamaktan, ne kendime bakabiliyodum, ne eşimle ilgilenebiliyodum, ne yemek yiyebiliyodum. dışarı çıkıp alışveriş yapmak zaten hayaldi o sıralar. 6. ayda emekledi, 10. ay bittiğinde yürümeye başladı, tabi ben tek başıma hem onunla hem ev işleriyle mücadele eden, hem de çalışan bir anne olduğum için, yorgunluğum, uykusuzluğum tavan yaptı ve uzun süre depresyondan çıkamadım:( bir daha çocuk yapmamaya karar vermiştim ki, eşimin ikinci çocuk arzusu ve Boranın yaşları yakın olan bir kardeşinin olması gerektiği düşüncesiyle tekrar hamile kaldım, Boran 17 aylıkken.
Şu an hamileliğimin 7.ayındayım, bu zamana kadar bu kadar hareketli bir çocuğa yetmeye çalışırken, hamilelik kolay geçmedi evet, ve zorlu süreç bundan sonra başlayacak biliyorum. Ama ben güçlü oldukça her zorluğun üstesinden gelineceğine inanıyorum. Ve çocuklarımın birbirlerine hem kardeş hem arkadaş olacak olması beni çok ama çok mutlu ediyor.
Umarım aynı umut dolu ve iyimser cümleleri 5-6 ay sonra ve de 5-6 yıl sonra da kurarım, sevgilerle... :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder